Categories
Uncategorized

Project digital drink vouchers

Since I am a huge fan of starting projects and never finishing/polishing them, I decided to give ‘nfc based digital drank vouchers’ a try. I am part of an organisation that regularly organises quizzes using our own QuizWitz software, and I am constantly trying to improve and optimize the way we organise our events.

At these events we sell drinks and snacks, and since I recently got interested in NFC I decided to see if I could introduce some cashless system that would replace our current foolproof ‘paper vouchers’ system. There are ofcourse loads of existing solutions on the market, but since we have absolutely no budget for that I decided to see if I could do something DIYish.

Last year I already implemented a simple webbased cashier system that allowed us to track what drinks were sold and also allowed players to order drinks straight from there table. We would then bring the drinks to their table and demand the required amount of ‘paper vouchers’. Some people would come straight to the bar and order drinks there, but both situations were handled by a very simple web based cashier system. And now I want to play with NFC cards, so … let’s get going.

The Goals

Our players have to register before they can join the quiz, so we already have the players grouped in teams of 4 (or less). My goal is to give each team a single NFC card that they can topup and use to buy drinks. At the same time, the ‘remote orders’ also still have to be possible, and I don’t want bartenders to walk around with NFC readers (since I only have 1 and it is not exactly portable). Additionally, since there is no budget, I try to keep hardware costs as low as possible and try to reuse parts I still have laying around.

  • Each competing team should receive 1 NFC card that can be used to topup and buy drinks.
  • Teams should be able to order drink through the existing app, so the team should be linked to the NFC card. Payment for a remote order is done at the time of the order, not at the time of drink delivery (so bartenders don’t have to walk around with nfc readers)
  • Players should be able to topup their credit online (through an online payment gateway). Players should also be able to topup in cash at the entrance.
  • The topup station must be connected to the internet.
  • It should be possible to have multiple POS (point of sales = bars) and, while the bars should try to maintain a connection to the internet, such connection should not be required.
  • The topup station at the entrance must always be connected to the internet.
  • We have an android tablet that we use at the bar, and we intend to keep using that.
  • I have a raspberry pi and 2 NFC card readers (ACR122U) that I intend to use. I also have 80-ish NTAG213 stickers that I want to use for this.
  • The user interface must run in the browser.

Having the requirements set, it is clear that the available credit must be stored on the NFC cards, which poses.

Babysteps

Since I have no experience with NFC I decided to start with trying to get that working. Since I don’t want to bother with trying to get android to play nice with the external NFC readers, I decided to connect the NFC reader to a raspberry pi 3 and install a socket.io server on the pi. All NFC communication will thus go over the network trough the rasperry pi. So I bought a microsd card and connected everything up… Wish me luck.

Categories
Reis

Mind the gap 1

Daar gaan we weer: met het halve gezin voor twaalf dagen op pad. Ierland, ditmaal, met een aantal tussenstops in Engeland. Geen idee waar we eigenlijk precies heen gaan. De laatste weken waren zodanig chaotisch dat ik de hele planning niet helemaal gevolgd heb. Elke dag een nieuw verrassing, dus. Maar dat is ook leuk.

Vandaag ging de reis naar Cambridge. Cambridge is een stad in Engeland. Cambridge heeft een universiteit. En Cambridge wordt al jarenland verkeerd geschreven. Het is namelijk Camebridge. Of zo wordt het althans door de plaatselijke bevolking geschreven.

Camebridge – ik probeer de juiste schrijfwijze te verspreiden – ligt op ongeveer een uur treinen van Londen. Londen is de hoofdstad van Engeland en is bereikbaar vanuit Brussel, per trein, via de kanaaltunnel. Op minder dan twee uur sta je vanuit Brussel in Londen. De wonderen van de technologie, meneer.

Je kan echter ook per boot gaan. Dan ben je een beetje langer onderweg. Als je, ter illustratie, om kwart voor negen (in de ochtend) in Merelbeke om een trein stapt, dan ben je rond middernacht (niet meer in de ochtend) in Camebridge.

Op de zeven uur durende boottocht (van Hoek van Holland tot Harwich – geschreven als sandwich maar dan met een H) heb je echter de mogelijkheid om: naar buiten te kijken, tergend traag satelliet internet te testen, te roken in een acht beaufort westendwind, een hamburger met extra bacon te eten, boonanaza te spelen, tot tweemaal toe te plassen, nog maar naar buiten te wachten tot alle camions van de boot zijn gereden omdat “de voetgangsbrug kapot is en je daarom via het ruim naar buiten moet”.

Oh, en je kan er ook naar de cinema gaan. Als je betaalt, tenminste. Dan kan je er helemaal alleen naar “The Theory of Everything” kijken en hopen dat je zelf nooit vast komt te zitten in je eigen lichaam.

Van Harwich naar Ipswich met de trein en van Ipswich naar Cambridge. Dat is, als ze een trein vinden om je mee te vervoeren. Ipswich leek niet zijn beste dag te hebben vandaag want, hoewel de geautomatiseerde stem het steeds over een trein had die binnenkort zou komen, bleef een omroepster van vlees en bloed ons mededelen dat ze eigenlijk nog steeds geen trein gevonden hadden.

En toen zo’n trein er uiteindelijk kwam, moesten de deuren niet enkel met de hand open gedaan worden; er zat niet eens een klink aan de binnenkant waardoor de uitstappende reizigers hun arm door een raampje moesten steken om de deur te kunnen openen. Gelukkig hingen er aan elke daeddeur instructies over hoe dat precies in z’n werk ging.

Om middernacht (elf uur plaatselijke tijd) dan toch Camebridge binnen gereden. Ingescheckt in de jeugdherberg. De bar in de herberg net gesloten en geen pub in de buurt te bekennen. Dus maar meteen het bed in en schrijvend overdrijven over wat eens mens op zo’n treinreis zoal beleeft.

Categories
Startup

QuizTed: why so serious?

S2013.04.20 quiztedo it’s been almost two years since I thought it would be nice to develop a small quiz game. A game where questions would be shown on a big screen and where players would compete using their cellphones. A two week feat, I initially thought. Something simple. Socket.io, html5, some nice design slapped on top of it, and done.

Now we’re almost two years later and the project has grown from a quick proof of concept to a full fledged indie game. A project with budgets and market research and marketing and pr and distribution and apps and builds and steam and employees and partnerships and trademark issues and …

Oh, and a €40k subsidy from the Flemish government. Yay. A blessing, for sure. With this subsidy we raise the quality of the game to something that is actually worthy of some money (I hope). With it we can build the community framework that this game desperatly needs. And most of all, with this subsidy I can finally give this project all my attention.

titelschermt_V_2.0It’s already half a year ago that I’ve assembled my little QuizTed team. All 3 of them students. Ken, our marketing guy and manager-of-everything, Yannick our second code monkey and Katia, our design guru. A summer of developing, and afterwards we’d see what happens.

I had some money to spare and I really wanted to make this one work, so I just went for it. I had no idea if I’d make back the investment, and honestly I didn’t really care that much. I just wanted to make something awesome, something that I could play with friends. And these guys would help me make that possible for the price of a modest car. And it would be tax deductable…

Summer ended and the project had grown some more. We would implement a unique soundtrack, so I hired two student-composers, Michaël and Pieterpauwel who composed one for us. We would do voice over commentary, so I looked into voice artists. And the graphics would have to be amazing, so Jolanda drew something nice for us.

And suddenly I wasn’t developing a game anymore; I was managing a project.

Summer ended and the funds ran out, but the team stayed. The subsidy request was filed. Questions about full time positions were raised, but all I could say was: “I don’t know, it depends on the subsidy”. And even in this uncertainty, we kept working, and I’m unbelievably proud and thankful for everything we have achieved already.

And now the subsidy is granted. And I’m happy for that, really. I’m very happy.

uitwerking_characters_v2But now, when I lay awake at night, I’m not thinking about cool features anymore. I’m not thinking about game concepts or changes I could make to our open source libraries. I think about how I’m going to spend that money in a way that we can make this project work.

I’m thinking about how I can reward each team member for their unbelievable awesome efforts, without bringing the budget at risk. I’m wondering how the hell I’m going to resolve these trademark issues. I’m wondering if I should do most of the coding myself, or if I should spent a cut of the budget on a second developer. And are people really waiting for a cross platform quiz game?

We’ve started on this road and there really is no going back. This time it will work. This time we have a solid project. This time there is this bunch of really awesome people who want to see this game succeed as much as I do. So time to get smart, damnit, and go kick some ass.

But if this one fails… what then? I just hope I don’t have to write a post mortem soon…

Categories
Startup

Alle begin?

Dinsdag nacht, kwart voor één. Ik zit naar m’n code te staren zonder dat ik in het laatste half uur eigenlijk ook maar enige vooruitgang heb geboekt. Op de achtergrond Lindsey Stirling, geen kwalitatieve muziek, maar het neemt me terug naar tijden toen ik op een Parijs’ balkon sigaretten zat te roken en me zat af te vragen wat ik die avond in godsnaam zou doen.

Ze heeft wel een lekker lijf, die Lindsey…

Nog eventjes doordoen, de deadline is morgen, en met het geld dat ik met dit project binnen haal kan ik de jobstudenten ook in september aanhouden. Nog even persen, ook al heb ik al uren totaal geen zin meer. September, dat is de goal. Met september erbij kunnen we het sociale aspect van de quizgame ook afwerken, denk ik… hoop ik. Want na september wordt het moeilijk.

Ze doet me denken aan dat meisje dat me liet zitten omdat ik geen tijd meer voor haar had, die Lindsey. Een beetje hetzelfde haar, een beetje dezelfde teruggetrokken kin…

‘t Is nu dat het moet gebeuren, toch? Ik ben bijna dertig. Als het nu niet gebeurt, dan gebeurt het nooit meer. Dan moet ik me terugtrekken en achtendertig uur per week mijn kloten afdraaien voor een baas. Hoewel… is dat eigenlijk niet beter? Ik weet niet meer hoe lang het geleden is dat ik na achtendertig uur kon zeggen: zo, het is weekend.

Keuzes maken, heet dat, denk ik. De keuze voor een eenvoudiger leven. Niet dat wat ik nu doe geen voordelen heeft, en ik wil geenszins klagen over mijn bestaan. Het mag, gewoon, soms eventjes rustiger.

Ik glij langzaam van de slippery slope van de klagende zelfstandige.
En moeten zij er maar niet gewoon mee stoppen?

Misschien moet ik dat meisje nog maar eens bellen.

Categories
Uncategorized

Missie Noorderlicht, Act 2, Scene 4

Doek blijft dicht.
Jongeman speelt voor doek.
Dramatisch voorgedragen.

Voormiddag.
Een haiku door een jonge man.

Jongeman kucht / maakt keel vrij.

Regen verdringt sneeuw.
Racen over gladde weg.
Hotdog in buskot.

Licht dooft, applaus.
Even later, licht gaat terug aan.
Applaus ebt weg.

Namiddag.
Een haiku door een jonge man.

Jongeman maakt keel weer vrij.

Bus komt van Sortland,
Rijdt de boot op in Melbu,
Verder naar Solvaer.

Licht dooft. Gigantisch applaus.
Staande ovatie.
Even later, licht gaat terug aan.
Publiek gaat weer zitten.

Dank u.

Jongeman maakt keel nogmaals vrij.

Avond.
Een haiku door een jonge man.

Solvaer, koud en nat.
Pizza in warme oven.
Pintjes in pub.

Licht dooft. Applaus is oorverdovend.
Licht gaat terug aan, jongeman buigt diep.
Licht dooft terug. Applaus blijft. Publiek scandeert “bis”!
Licht gaat terug aan. Jongeman staat te grijnzen.

Dank u, dank u.
U bent te goed.
Ik kan u nog ééntje brengen.

Oorverdovend gegil vanuit het publiek.
Mensen beginnen te “shhhushen”.
Publiek bedaart.

Nacht.
Een haiku door een jonge man.

Publiek shhhhuust verder.
Publiek wordt helemaal stil.

Iemand in het publiek fluistert: “dit is mijn favoriete stuk!”

Sport op ‘t grote scherm.
Chelsea wint van Manchester (city)
Bier vloeit; buiten koud.

Jongeman buigt nogmaals diep.
Licht uit. Zaallicht aan.
Pauze.

Categories
Uncategorized

Missie Noorderlicht, Act 2, Scene 3

Cafetaria van een hotel in Noorwegen. Jongeman zit aan een tafeltje met een flesje bier voor z’n neus. Jongeman nipt af en toe eens aan het pintje, maar staart verder voor zich uit. Het meisje van het hotel komt het podium op.

“Hushta mal ikke yum yum kapouw?”
Jongen kijkt op van pintje.
– “Oh, I’m sorry. I don’t speak Norwegian”
“Oh, that’s alright. I van speak English. I was asking if everything is alright, sir?”
– “Oh. Yes. Well, it’s going alright. But do you mind if we talk in Dutch?”
“Why? My Dutch isn’t very good.”
– “Well, some of my readers are a bit slow…”
“Oh. Of course, I see. OK, ik zal probeer.”
– “Dank je.”
Jongen glimlacht en nipt van zijn pint.

“Wat doe je helemaal alleen hier?”
Het meisje staat met een dieblad tegen haar borst gedrukt.
– “Ik drink nog een pintje.”
“Maar je familie… Zij zijn al weg?”
– “Ja, die zijn al om tien uur gaan slapen.”
Het meisje glimlacht.
“Dat meisje dat bij je was, is toch nog jong?”
– “Ja. Maar ja, ze begint ook al saai te worden he.”
Het meisje knikt.
“Nood aan wat gezelschap?”
De jongen glimlacht.

Het meisje zet zich op de stoel recht tegenover de jongen. De jongen schuifelt wat nerveus. Het meisje grijnsd.
“Moet je me dan niets te drinken aanbieden?”
Jongen tast in zijn zak en haalt zijn portefeuille boven. Hij draait ze om boven de tafel en er valt enkel een houten knoop uit.
– “Ik vrees dat ik geen kronen meer heb.”
Het meisje neemt de knoop en doet alsof ze hem grondig inspecteert.
“Maar jullie hebben hier een kamer, toch?”
De jongen knikt.
“Dan zetten we het nu toch gewoon op de rekening van de kamer?” De ogen van het meisje fonkelen.
De jongen lacht terug. – “Doe mij dan maar nog een lontje van €7,00. En neem voor jezelf ook maar wat.”

Meisje gaat af.
Jongen kijkt wat onwennig om zich heen.
Jongen bestudeerd knoop, likt er aan, trekt vies gezicht en steekt knoop terug weg.
Meisje komt terug met twee pintjes.

“Vertel eens, jongen. Wat vind je ‘t schoonste van Noorwegen tot nu toe?”
De jongen strijkt door zijn baard en doet alsof hij diep aan het nadenken is.
– “De meisjes.”
Het meisje lacht luidop.
“Bevalt het je dan?”
– “Ja, er lopen hier echt schone meisjes rond.”
“En dat vind je ‘t schoonst hier? Niet de bergen, of de fjorden, of het Noorderlicht… maar”
– “… de meisjes. Yep.”
Jongen grijnst.

“Dus vandaag heb je de hele dag naar meisjes gekeken?”
– “Nee hoor, ook wel wat rond gereisd.”
“Wat gezien?”
– “Ja, mijn zus had eigenlijk de reis al wat gepland?”
“Is dat je zus?”
– “Ja.”
“AH, leuk!”
– “Wie dacht je wel dat het was?”
“Euh, neeja, niemand.”
Meisje kucht nerveus.
“Euh, en waar ben je naar toe geweest?”

– “Wel, even denken. Deze ochtend hebben we die kabelbaan naar de top van die berg daar genomen.”
“Stor­stei­nen?”
– “Sorry?”
“Dat is de naam van die berg.”
– “Aha, OK. Ik zal het proberen onthouden.”
“Het betekent “grote steen” in het Noors.”
– “Wie vindt dat uit…”
“Mijn voorvaderen.”
– “Euh. Ja. Misschien.”
Beide nippen van hun pint.

– “Goed, de kabelbaan naar de top van de Stor­stei­nen genomen dus…”
“Welja… Top…”
– “… De kabelbaan naar het midden van de Stor­stei­nen genomen?”
“Nou, het is best wel wat hoger dan het midden…”
– “Wat is het dan wel?”
Jongen begint een beetje geïrriteerd te worden.
“Goh, bet kabelbaan station?”
– “… dan hebben we de kabelbaan genomen naar het kabelbaanstation op de Stor­stei­nen dat hoger ligt dan het midden van de berg maar niet zo hoog als de top?”
Het meisje grijnst.
“Correct.”
– “Takk.”
Kuch. “Euh, Nederlands…”
– “OK, ok. «Bedankt.»”

“En daarna?” vraagt het meisje.
– Daarna zouden we naar een Samisch kamp trekken, maar na wat extra lezen leek het ons een erg commerciële bedoening te zijn?”
“Oh, en je was al onderweg?”
– “Ja, we zaten al 25km van Tronsø.”
“Wat heb je dan gedaan?”
– “Terug gekeerd.”
Meisje trekt een wenkbrouw op.
“Heb je de benzineprijzen hier al gezien?”
De jonge’ negeert de vraag.

– “We zijn dan meteen doorgereden naar Sommarøy.”
“Dat is nog eens 40km verder!”
– “Ja, maar ik vind het fijn om te rijden hier.”

“Maar Sommarøy, daar is toch ook niet veel te doen?”
– “We hebben er gegeten.”
“En daarna?”
– “Eventjes buiten gestaan en gekeken naar de oceaan.”
“Dat rijmt.”
– “Sorry.”

“En daarna terug naar Tromsø?”
– “Yep. Naar het museum van poolvaarders.”
“Leuk?”
– “Best wel, maar we moesten ons haasten want het sloot al om vijf uur.”
“Ja, ik weet het. Ik heb er nog gewerkt.”
– “Werd je dan niet ziek van al die toeristen?”
“Soms. Maar hier is het niet veel beter.”
Hij knikte. – “Sorry.”
“Jij valt best nog mee.”
– “Takk.”

Meisje: “En daarna naar hier gekomen?”
– “Yep.”
“Met pizza?”
– “Met pizza.”
“Kwam hij hier uit de straat?”
– “Ja.”
“Lekker je?”
– “Ja.”

De jongeman geeuwt. De pintjes zijn op.
– “Ik ga maar eens slapen…”
“Nu al?”
– Ja, ik moet morgenvroeg rijden.”
“Blijf je niet nog even?”
De jongen stelt zich recht en neemt zijn jas.
– “Slaap zacht, Noors meisje.”
Het meisje glimlacht.
“Slaap zacht.”

Jongen gaat af. Meisje zet lege flesjes weg, haalt schotelvod uit schort, kuist de tafel, neemt een nieuw flesje bier, kijkt naar de klok, neemt een slokje van het bier en zucht. Doek.

Categories
Uncategorized

Missie Noorderlicht, Act 2, Scene 2

Jongeman zit door raam te staren. Op een bureau: pen en papier. Jongeman schrijft luidop.

Jongeman:
Het is gebeurd, liefste. Het is vandaag gebeurd. Ik vind het jammer dat je er niet bij was, maar ik beloof dat ik je nog wel eens mee zal brengen.

Ook vandaag begon het allemaal ‘s ochtends. De zon kwam op en Vader werd wakker. Of nee, vader werd wakker lang voor de zon op kwam. Omdat we nog moesten ontbijten. Omdat dat ‘s ochtends hoort.

Ik bleef echter te lang liggen en dronk dus enkel een tas koffie; of eerder, een halve tas, want het busje dat ons ‘aar de luchthaven zou brengen zat alreeds vol met bejaarden van ietwat hogere ouderdom, die ongeduldig op ons zaten te wachten.

Busje op, rijden maar. Aan een duizelingwekkende vaart, op spekgladde wegen. Ik kon mijn ogen niet geloven! De oudjes moesten zich vastklampen aan elkaar om niet uit de bus geslingerd te worden.

Luchthaven, liefste. Busje af (“takk”), vliegtuig op. Vliegtuig af in Narvik. Naar Hertz: rental car please. Sleutel gekregen (“takk”) en ondergetekende aan het stuur.

Ik heb het snel geleerd, liefste, waarom we die ochtend niet gestorven waren in een gekanteld busje. Spijkers in de banden. Van metaal. Voor meer grip. En werken dat dat doet!

Ik ben niet langer bang van ijs op de weg.
Ik ben nu enkel nog bang van spinnen.

Van Narvik zijn we dan naar Tromsø gereden. Dat is de grootste stad van Noord Noorwegen, maar ook in Noorwegen is ze nog vrij groot. Het is er koud en er ligt daar ijs op de wegen. Verder lijkt het leven er wel fijn.

In het hotel gestopt. Bagage achter gelaten. Naar de kerk, maar de mis was al bezig en God wou ons daar niet. Dat voelde ik, want hij strafte Silke met een splinter.

(Ikzelf bleef voorlopig ongeschonden, maar Hij heeft ongetwijfeld nog een plan voor mij.)

Naar een andere kerk dan maar. Een houten kerk. Volgens het boekje de enige houten kathedraal ter wereld. Had echter veel weg van een kerk.

Daarna hebben we gegeten, liefste. Ik at een pepersteak. En een grote cola. Liefste, zo’n grote cola, dat kan je je niet voorstellen! En duur. Duur!

En terug naar het hotel. En door het raam gekeken. En iets gezien dat me blij maakte…

Er hing een vreemde wolk in de lucht, liefste! Een wolk die leek licht te geven. We zijn dan met z’n allen naar buiten gerend om dit vreemde fenomeen verder te onderzoeken…

Het Noorderlicht! Na jarenlang wachten, eindelijk gezien. Het licht speelde van links naar rechts; van horizon tot zenit. En al die kleuren! Ofja, welja… groen. Maar wat een schoon groen dat het was…

Ik moest aan je denken, liefste. Over hoe fijn het niet zou zijn als jij er was… Maar toen vroren mijn vingers er af en ging ik binnen naar Jim Carrey kijken.

Jonge man frommelt papier tot propje en eet het op.

Categories
Uncategorized

Missie Noorderlicht, Act 2, Scene 1

Jongeman ligt in bed, televisie speelt op achtergrond. Zacht geluid van snurkende mensen. Af en toe geluid van overvliegend vliegtuig.

Na een eerder gefaalde poging: terug naar het noorden. Lapland. Of toch het stuk dat overlapt met Noorwegen. Lapland: geen eigen taal, geen eigen natie; wat is het punt?

Deze ochtend dus vroeg opgestaan om naar Charleroi te treinen. Vlucht naar Oslo… Of eerder, wat Ryanair als “Oslo” ziet: Oslo Rygge, een mooie 50km van de hoofdstad zelf. Busrit naar het station, trein naar Oslo, een dik uur later: opgelost. SMS van Ma: “Alles in orde daar?” – “Yep”.

Birger King. Yum. Hebben we nog nodig in Gent. En dan terug de trein terug op, naar de andere luchthaven van in de buurt van Oslo: Gardermoen. Serieuze luchthaven. Alles tip top in orde. Elke serieuze luchthaven hoort een station te hebben.

Goed. Station uit, luchthaven in. Luchthaven terug uit, taxi in. Naar het hotel alsjeblieft. Een bed en breakfast volgens de folder, meer een motel volgens eigen beleving. Maar ‘t is warm en Trainspotting speelt er op de televisie.

Iedereen moe en ik slapeloos.
Morgen naar Narvik.
Nog geen noorderlicht te melden.

Licht verduistert, doek.

Categories
Mijn Mening

Sorry, ik heb het systeem opgelicht

(Update: vanaf 2015 worden de sociale bijdragen berekend op het jaar zelf. Onderstaande constructie is dus niet meer van toepassing.)

Beste landgenoten, mijn oprechte excuses. Ik heb het gevoel dat ik u onrecht aandoe. Een mooie stadswagen aan onrecht, om preciezer te zijn. Maar, in mijn verdediging, ik kan er niets aan doen.

In 2009 had ik grootste dromen: ik zou mijn eigen gamestudio oprichten. Ik had al een game ontwikkeld en even zag het er uit alsof ik het zou maken. Ik sloot wat overeenkomsten met sociale netwerken en game platformen en had dus een ondernemingsnummer nodig. Gezien ik nog geen vijfentwintig was en voltijdse studies volgde, werd ik gelijkgesteld met een zelfstandige in bijberoep.

In 2009 en 2010 waren de winsten zodanig gering dat ik geen sociale bijdragen betaalde. Dankzij de kosten viel ik zelfs binnen de vrijgestelde belastingschaal en konden mijn ouders de kinderbijslag behouden. Ik hield dus niet veel meer dan een leuke zakcent over aan mijn project.

Toen kwam april 2011, mijn vijfentwintigste verjaardag en ook het einde aan mijn bijberoep. Ik werd automatisch gebombardeerd tot voltijds zelfstandige en moest vanaf dan sociale bijdragen betalen. In juni ben ik dan afgestudeerd en heb meteen klanten geronseld ten einde de sociale bijdragen te kunnen betalen. Gelukkig waren de opportuniteiten legio en kon mijn professionele carrière een mooie start nemen.

Voor we naar de huidige situatie springen, wil ik alles nog even samenvatten:

  • 2009: (september) gestart als zelfstandige in bijberoep, minder dan €5000,00 inkomsten.
  • 2010: nog steeds actief als zelfstandige in bijberoep, meer kosten dan inkomsten.
  • 2011: einde studies, vier maanden actief geweest voor een klant. Beperkte winst.
  • 2012: negen maand actief voor verschillende klanten. Gemiddelde winst.

In de eerste drie jaar van zelfstandige activiteit betaalt men voorlopige bijdragen. Dit is een bedrag dat berekend wordt op de schatting van de inkomsten voor dat jaar. Zodra de belastingaangifte voor dat specifieke jaar gefinaliseerd zijn, volgt een regularisatie. Dat betekent dat het geschatte bedrag vergeleken wordt met het eigenlijke bedrag en het verschil in berekening betaalt dient te worden.

We springen naar vandaag. Ik ben niet rijk, maar verdien mooi mijn boterham. Ik betaal zo’n €700,00 aan sociale bijdragen per kwartaal. Dat heeft een onlogische verklaring: vanaf het vierde jaar van zelfstandige activiteit wordt geen rekening meer gehouden met voorlopige bijdragen. Vanaf dan wordt er een definitieve bijdrage berekend op basis van de inkomsten van drie jaar geleden.

Voor 2013 betekent dit dat de bijdragen berekend worden op de inkomsten van 2010. Toen ik nog studeerde, toen ik nog geen geld verdiende. Toen ik überhaupt nog geen sociale bijdragen betaalde. Het resultaat? Ik betaal het minimum aan sociale bijdragen.

Als ik vandaag dezelfde berekening maak die ik deed voor de eerste drie jaar, kom ik op bijdragen van zo’n €2500,00 per kwartaal. En hetzelfde verhaal geldt voor de komende twee jaar: in 2014 wordt gekeken naar de inkomsten van 2011 en in 2015 naar de inkomsten van 2012. Resultaat: ik betaal nog tot 2015 minder dan €1000 sociale bijdragen per kwartaal.

Even snel en grof berekent betaal ik in de komende drie jaar om en bij €20.000,00 (zo’n €6500,00 per jaar) minder sociale bijdragen die ik wel had moeten betalen indien ik pas in 2012 als zelfstandige gestart was.

Beste beginnende studenten, droom je ook van het zelfstandige statuut? Vraag dan in het eerste jaar van je studies je ondernemingsnummer aan. Je hoeft eigenlijk weinig te doen, enkel wat papierwerk en wat kleine kosten. Over drie jaar kan je er dan keihard invliegen en nog drie jaar langer de minimumbijdragen betalen zonder er ooit een regularisatie komt.

Het is misschien maar een peulenschil, maar ik heb toch wat bedenkingen bij het systeem.

Ps.: De betaalde sociale bijdragen vormen de basis voor de berekening van het pensioen, dus in zekere zin balanceert alles zich een beetje uit.

Pps.: De bovengenoemde bedragen zijn fiscaal aftrekbaar, dus op de winst moet alsnog de inkomstenbelastingen betaald worden.

Categories
Uncategorized

Ludum dare – 100 – The end

I’m throwing the towel in the ring. Still ten hours to go and I probably could finish at least one room by the end of the challenge, but I have to prepare some stuff for next week, so I can’t go much futher.

So how far did I get? You can check it out here. I’ve spent most of the time yesterday working on a working rigging system to animate the characters. Today I finally could get started at simple interaction. I’ve implemented some kind of simple walking algorithm, but it looks aweful. However, with a little more work it could become something very acceptable.

I know all I did was make a very simple canvas implementation of features Flash simply has build in. And I also know there probably are frameworks out there that do whatever I made a lot better. But I wanted to start from scratch, so that’s what I did.

And well, maybe one day I’ll continue working on this tiny adventure game.